De vogels fluiten, sommige zijn al bezig met hun nest. Er zijn sneeuwklokjes te zien, de eerste narcissen laten voorzichtig hun kopjes zien. De temperatuur is alweer in de dubbele cijfers. Prachtig voor de lente, alleen is het eind januari.
De natuur is in de war. Het zou moeten vriezen, of in ieder geval een stuk kouder zijn. We zouden wel iets wits moeten/kunnen zien. Maar sneeuwklokjes?
Zo werd de Rhoonse Griendentocht gelopen. Met een duidelijk gevoel: 'Er klopt iets niet.'
Enfin. De tocht zou ons 25 km lang langs de Rhoonse Grienden en de omliggende plaatsen brengen. Het was een tocht dat zeer de moeite waard was. Weer veel moois gezien.
De Rhoonse Grienden, net als de Hollandse Biesbosch, zoetwatergetijdengebieden. Het ligt aan de Oude Maas. Twee maal per etmaal staan grote delen van de grienden onder water. Door de hoge waterstanden, door het vele water dat de Oude Maas afvoerde, waren de waterstanden nog hoger dan gebruikelijk. Dit was goed te merken. Een gedeelte van de paden lag onder water.
Maar deze eenden trokken zich niets van het hoge water aan. Zij dobberden op hun gemakje rond.
In een cyclus van drie jaar wordt er in de Grienden gehakt. Dit gebeurt tussen oktober en maart. De knotwilgen worden dan geknot en er wordt veel gehakt. De gehakte materialen worden gebruikt voor het maken van zinkstukken voor oeverbescherming, geluidschermen en als voedsel- en speelmateriaal voor dieren in de Rotterdamse Diergaarde Blijdorp.
Knotwilgen. Zoveel knotwilgen.
In het gebied van de Rhoonse Grienden komen er ook veel dieren voor. Allerlei vogels, zoals nijlganzen, vergaderende meeuwen op een brug en zelfs al broedende reigers.
En zeer zeldzaam! Losgebroken kleding. Dat zie je ook niet iedere dag!
Het was weer een prachtige tocht. Mijn schoenen hadden echter maar één klacht. 'Modder, zoveel modder!'
Bronnen:
Tekst: Mathilde de Wit
Foto's: Helene en Tineke
